Jedna z legend mówi, że kiedyś żyły dwie piękne syreny, kobiece stworzenia z rybimi ogonami, które zamieszkiwały morskie głębiny. W czasach, kiedy Warszawa była tylko rybacką osadą, przepłynęły z Atlantyku na Bałtyk i tam rozdzieliły swoje drogi. Jednej z sióstr szczególnie spodobały się skały w cieśninach duńskich. Do dziś, możemy ją zobaczyć u wejścia do portu w Kopenhadze, siedzącą na skale.
Druga dopłynęła do portu w Gdańsku i dalej Wisłą w górę jej biegu. Legenda głosi, że wyszła na piaszczysty brzeg u podnóża dzisiejszego Starego Miasta. Okolica ta, tak bardzo jej się spodobała, że postanowiła zostać. Pewnego razu miejscowi rybacy zauważyli, że ktoś w trakcie ich połowów wzburza fale Wisły i wypuszcza ryby z sieci. Odkryli, że to syrena, jednak zauroczeni jej śpiewem nic jej nie zrobili.
Nie tylko rybaków zachwycił śpiew syreny i jej uroda. Któregoś dnia bogaty kupiec ujrzał uroczą syrenę i usłyszał jej głos. Dostrzegł w niej potencjał i szybko przekalkulował ile mógłby zarobić, pokazując syrenę z jej talentem na jarmarkach. Podstępem ujął i uwięził kobietę w drewnianej szopie, pozbawiając dostępu do wody.
Według legendy młody parobek, syn rybaka usłyszał skargi syreny i z pomocą swych przyjaciół, postanowił ją uwolnić. Syrena pełna wdzięczności dla mieszkańców obiecała, że w razie potrzeby oni również mogą liczyć na jej pomoc. Od tamtej pory dumnie stoi z tarczą i mieczem, strzegąc Warszawy. I choć można by uznać to za bajkę, to kilka razy w roku Syrenka wynurza się z Wisły i patrzy jak zmienia się miasto które pokochała.